Πλησιάζει ο χειμώνας.
Τι ωραία! Μπορεί και να χιονίσει (άμα βοηθήσει λίγο και το haarp) να δούμε και μερικοί από μας μιαν άσπρη μέρα.
Όλα σχετικά είναι τελικά.
Εξαρτάται από ποια μεριά είσαι, η οπτική γωνία που λένε.
Αμα είμαι ψλο(ή χοντρο)βολεμένος, ο χειμώνας είναι μια χαρά.
Πετάω ξύλα στο τζάκι, ψήνω και κάνα κοψίδι, πετάγομαι σε καμμιά Αράχοβα για κάνα λουκάνικο και λίγο ξεσκί, ή άμα βαριέμαι όλα αυτά, αράζω μπροστά στο πλάσμα αγκαλιά με το άλλο πλάσμα και απέναντι απ' το φο-τζάκι με την ψεύτικη φλόγα και την περνάω κοτσάνι.
Αμα είμαι από την άλλη, ε, τότε είναι λίγο διαφορετικά.
Αμα δεν είμαι ντιπ βολεμένος δλδ, νοιώθω το δια-βολεμένο το αγιάζι να με τρυπάει το πετσί και να φτάνει ως τα κόκκαλα. Κι άμα δεν έχω και πολύ ξύγκι γύρω από αυτά, τι να σε κάνει κι ένα πετσί, τα κόκκαλα την έχουν άσχημα.
Ειδικά εφέτος, άμα δεν είμαι από τους τυχερούς, τους (πολύυυυυυ) χαμηλοσυνταξιούχους που θα πάρουν 27 ολόκληρα λεπτά (ενενήντα τόσες δραχμές με το παλιό, δεν είναι και λίγα) επίδομα, την πούτσισα.
Σκέψου λέει να ήμουνα χωρίς σπίτι (που θα είμαι σε λίγο), χωρίς φαΐ, χωρίς δουλειά.
Κι ακόμη χειρότερα, σκέψου να ήμουνα χωρίς κούρσα, χωρίς κινητό, χωρίς ένα λάπτοπ. Απαπαπα! Ανατριχίλα σκέτη. Μπορείς να ζήσεις χωρίς κινητό, χωρίς λαπτοπ;
Το ζόρι είναι ότι άμα ήμουνα άστεγος σε άλλες εποχές, θα έβρισκα κάνα χαρτόκουτο να μπω μέσα, αυτά τα κουτιά είναι θεόζεστα, έχουν φοβερή μόνωση. Τώρα όμως με τον εκσυγχρονισμό και την οικολογική συνείδηση που τους βάρεσε όλους, τα χαρτόκουτα δεν τα πετάνε, τα στέλνουν στην ανακύκλωση κι άντε να τα βρεις.
Μπήκα σε αυτές τις ευχάριστες σκέψεις εψές που με είπε ένα ανέκδοτο το τραπεζολαμόγιο.
Να μην τα πολυλέω, ας πούμε ότι το βάσανο συζήταγε με τις φίλες της για το πώς θα κάνουν εμάς τα ρεμάλια να δείξουμε ενδιαφέρον και να μας ανεβάσουν τη λίμπιντο.
Είπε λοιπόν η μία, βάζω πολύ άρωμα, κάνω αφρόλουτρο, απολέπιση, ξυρίζομαι, φοράω ένα στριγκ κλπ κλπ και του παρουσιάζομαι και έχει κάποιο αποτέλεσμα.
Λέει η άλλη, κάνω γυμναστική, βάφω το μαλλί, βάφομαι ολόκληρη, πασαλέιφομαι με σοκολάτα και του παρουσιάζομαι και έχει κάποιο αποτέλεσμα.
Λέει και το βάσανο (που είναι και πιο εξτριμ), βάζω μαύρες μπότες με σπιρούνια, μαύρη δερμάτινη βυζοθήκη, μαύρο βρακί δερμάτινο με αλυσίδες, μάσκα μαύρη α λα ζορό, μαύρο δερμάτινο μουφάν και του παρουσιάζομαι.
Αποτέλεσμα; Μπαίνει το λαμόγιο σπίτι, πιάνει μια μπύρα, παίρνει το τηλεκοντρόλ, αράζει στον καναπέ, με ρίχνει μια ματιά και ρωτάει : Ρε μπάτμαν, τι έχει για φαί;
Το ζουμί απ' όλο αυτό είναι η ερώτηση. Τι έχει για φαί;
Γιατί για κάποιους είναι «έχει για φαί;»
Για κάποιους άλλους «για φαί;»
Και για άλλους σκέτο «φαί;»
Δηλαδή τρώνε σιγά - σιγά τις λέξεις αντί για φαί.
Γιατί δεν είναι για όλους αυτονόητο ότι κάτι υπάρχει για φαί.
Δεν είναι αυτονόητο ότι υπάρχει σπίτι καν.
Ότι υπάρχει ένα ρούχο για να κρατήσει λίγο το βαρδάρη μακρυά απ' τα κόκκαλα.
Και τέτοιοι υπάρχουν πολλοί. Πολύ περισσότεροι απ' όσους μπορεί να φαντάζεσαι.
Και ζούν ανάμεσά μας που λέει κι ο άλλος.
Ζουν ανάμεσά μας σαν παράσιτα, σαν βαρίδια, σαν μια κακή διακόσμηση αποτυχημένου ντεκορατέρ.
Γι αυτό ίσως και δεν τους βλέπουμε ή κάνουμε πως δεν τους βλέπουμε ή άμα τους δούμε σε μια στιγμή απροσεξίας, στρέφουμε απ' την άλλη ή κοιτάμε καμμιά βιτρίνα στο νότος γκάλερι να συνέλθουμε.
Δεν υπάρχει και κράτος εδώ που τα λέμε. Όχι για να τους δώσει φαί ή ρούχα ή ένα καλύβι, προς θεού. Σε ελεύθερη αγορά ζούμε, όποιος μπορεί δηλαδή, αυτό σημαίνει ελεύθερη αγορά.
Αλλά δεν υπάρχει κράτος να τους μαζέψει όλους αυτούς και να τους πάει σε μια μεριά που να μη φαίνονται και μου χαλάνε τη διακόσμηση και τη διάθεση. Να τους πάει για ανακύκλωση στο φινάλε γιατί σκουπίδια κοινωνικά είναι κι αυτοί και τίποτε παραπάνω.
Και πώς να αποδώσω εγώ στη δουλειά μου όταν κάθε τόσο βλέπω κι από έναν τέτοιον μπροστά μου; Πώς θα ξεπεράσω το ψυχικό τραύμα που μου προκαλούν; Δεν έχει παντού καλές βιτρίνες να στραβοκοιτάξω για, πού να τρέχω στην Ερμού κάθε φορά που τους βλέπω.
Το πράμα χειροτέρεψε και κάποια στιγμή άρχισα να έχω παραισθήσεις και να φαντάζομαι πράγματα.
Σαν να ταξίδεψα μπροστά στο χρόνο (όχι και πολύ μακρυά) και σαν να είδα τον εαυτό μου σε μια κατάσταση που με έκανε να προγγήξω ελαφρά. Το παρήγορο ήταν οτι είχα μαζί μου το λαπτοπ, ουφ! Γίνεται χωρίς λάπτοπ; Δε γίνεται.
«Εχει φαί!».
Δυό λέξεις τόσο συνηθισμένες, απλές κι ασήμαντες φαινομενικά, τόσο περιεκτικές όμως και τόσο σημαντικές τελικά.
Για να καταλάβεις τη σημασία τους όμως χρειάζεται και μια άλλη μπροστά, ένα «δεν».
Αυτό το «δεν» κάνει τη διαφορά.
Αει σιχτίρ, πείνασα.
